พระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.๒๔๘๓ มาตรา ๗ ลูกหนี้ที่มีหนี้สินล้นพ้นตัวอาจถูกศาลพิพากษาให้ล้มละลายได้ ถ้าลูกหนี้นั้นมีภูมิลำเนาในราชอาณาจักร หรือประกอบธุรกิจในราชอาณาจักรไม่ว่าด้วยตนเองหรือโดยตัวแทนในขณะที่มีการขอให้ลูกหนี้ล้มละลาย หรือภายในกำหนดเวลาหนึ่งปีก่อนนั้น
ลูกหนี้ต้องมีหนี้สินล้นพ้นตัว ►► ๑ กรณีบุคคลธรรมดาเป็นหนี้เจ้าหนี้คนเดียวหรือหลายคนไม่น้อยกว่า ๑ ล้านบาท
๒ กรณีลูกหนี้ที่เป็นนิติบุคคล ต้องเป็นหนี้เจ้าหนี้คนเดียวหรือหลายคนไม่น้อยกว่า ๒ ล้านบาท
ลูกหนี้ ต้องมีภูมิลำเนา ►► ⇒ อยู่ในราชอาณาจักร หรือ
⇒ หรือประกอบธุรกิจในราชอาณาจักรไม่ว่าด้วยตนเองหรือโดยตัวแทน ⇒ ขณะที่มีการขอให้ลูกหนี้ล้มละลาย หรือภายในกำหนดเวลาหนึ่งปีก่อนนั้น
ดังนั้น ►► หากปรากฎว่าลูกหนี้มิได้มีภูมิลำเนาในราชอาณาจักรหรือมิได้ประกอบธุรกิจในราชอาณาจักรไม่ว่าด้วยตนเองหรือโดยตัวแทนในขณะที่มีการขอให้ลูกหนี้ล้มละลาย หรือภายในกำหนดเวลาหนึ่งปีก่อนนั้น ตามที่กล่าวมาข้างต้น ลูกหนี้ก็ไม่อยู่ในบังคับของ พระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ.๒๔๘๓ ไม่อาจขอให้ล้มละลายได้ เนื่องจากไม่อาจบังคับเอาแก่ทรัพย์สินของลูกหนี้นอกเขตศาลไทยได้นั่นเอง กับทั้งเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ ไม่มีอำนาจจัดการทรัพย์สินของลูกหนี้ที่อยู่นอกราชอาณาจักรได้